O książce: 2015 / Dokument „Pierwszy dzień jest ostatnim dniem stworzenia” jest jednym z ostatnich dzieła Anatolija Ignatiewicza Pristawkina, w których autor raz po raz powraca do tematu swojego wojennego dzieciństwa... „Pisarze piszący o wojnie to z reguły pisarze, którzy walczyli, żołnierze pierwszej linii. Ale ci, którzy byli nastolatkami, zobaczyli wtedy drugą stronę wojny, jej drugą stronę, bo wojna jest zjawiskiem tak specyficznym, że nie ma „twarzy”, są dwie strony. Tak więc żołnierze na linii frontu nie znali tej wojny na tyłach, „wojny nastoletniej” – wspomina Pristavkin. Pokolenie Anatolija Pristawkina wchłonęło wszystkimi porami i krwią wszelkie wrażenia z wojny i powojennego dzieciństwa. Dzieci wojny doświadczyły zarówno dobra, jak i zła. Było więcej tragedii. W wieku 10 lat Anatolij Ignatiewicz został sierotą: jego ojciec poszedł na front, matka zmarła na gruźlicę. Lata wędrówki po sierocińcach, koloniach i internatach pisarz doświadczył wszystkich trudów życia bezdomnego. „Wojna mnie stworzyła... Wypadła, gdy miałem 10–14 lat i jeśli granica między tymi dwiema datami nie jest wypełniona wydarzeniami, choć jak można jej nie wypełnić, to i tak się wypełni, to pierwszego dnia stworzenia przypada na czerwiec czterdziestego pierwszego roku (miałem, jeśli dokładnie, 9 lat i 8 miesięcy), a ostatni przypada na maj czterdziestego piątego, odpowiednio 14 lat i 6 miesięcy…” – pisze Pristavkin. Dzień pierwszy jest ostatnim dniem stworzenia” – to początek i koniec wojny. Autor starał się opowiedzieć czytelnikom o tym, „jak powstaje dusza”, o tym, czym jest wojna i jak można jej zapobiec... W książce znalazł się także cykl „Opowieści” oraz dwa opowiadania „Ptuszenka” i „Seliger Seligerowicz».